တစ္ေလာက ေက်ာင္းမွာလူစုံေတာ့ ဟုိေျပာဒီေျပာ ေျပာၾကရင္း ႏုိင္ငံျခားကုိ ေရာက္ေနတဲ့သူခ်င္း အတူတူ အဆင့္အတန္းခဲြၿပီး ဆက္ဆံတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ေနတဲ့ အစုိးရဝန္ထမ္းေတြကလည္း ငါအစုိးရဝန္ထမ္းဆုိတဲ့ မာနနဲ႔ က်န္တဲ့သူေတြကုိ မတူသလုိ ဆက္ဆံတတ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ အလုပ္သမားေတြကုိ သူတုိ႔ေလာက္ အဆင့္မရွိသလုိ၊ ပညာမတတ္သလုိ အထင္ေသးတတ္ေၾကာင္း၊ အလုပ္သမားေတြ ႐ႈေထာင့္ကက်ေတာ့လည္း သူတုိ႔ဟာ အေၾကာင္းအမ််ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားမွာ အလုပ္လာလုပ္ေနရေပမယ့္ သူတုိ႔အဆင့္အတန္းဟာ ေက်ာင္းသားေတြ ဝန္ထမ္းေတြေလာက္ မနိမ့္က်ေၾကာင္း အားလုံးဟာ ကုိယ့္အဆင့္အတန္းနဲ႔ ကုိယ့္မာနနဲ႔ကုိယ္ရွိၾကေၾကာင္း ဘယ္သူ႔ကုိမွ ခဲြျခားၿပီး ဆက္ဆံစရာ အေၾကာင္း မရွိေၾကာင္း စသျဖင့္ ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိပဲ အဆင့္အတန္းေတြ သက္မွတ္ၾကပါေစ သူတုိ႔ေတြရဲ႔ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြဟာ ရာထူးေတြ၊ ဂုဏ္ေတြ၊ ေလာကီပညာေတြ၊ ေငြေတြေလာက္ပဲ ဦးစားေပးသတ္မွတ္ၾကတာပါ။ အဲဒီ ရာထူးဌာနႏၲရာ၊ ဂုဏ္ပဝါေတြဆုိတာ အမွန္ေတာ့ အဆင့္ျမင့္တဲ့ အဆင့္အတန္းေတြမဟုတ္ပါဘူး။ တဒဂၤအရွိကုိ အဟုတ္ထင္ၿပီး မာနဝင္ေနၾကတဲ့ သေဘာပဲျဖစ္ပါတယ္။
ေသခ်ာေတြးၾကည့္ရင္ အဆင့္အတန္းဆုိတာ အက်င့္သိကၡာနဲ႔ အသိပညာ ျမင့္မားမႈကုိ ဆုိတာပါ။ ရာထူးဌာနႏၲရာ၊ ဂုဏ္ပါဝါေတြ ရွိေနေပမယ့္ အက်င့္မေကာင္းဘူး၊ အသိမရွိဘူးဆုိရင္ အဲဒီသူဟာ အဆင့္မရွိတဲ့ သူပါပဲ။ အက်င့္ေကာင္းတယ္၊ အသိရွိတယ္ဆုိရင္ အဲဒီသူဟာ ရာထူးဌာႏၲရာ၊ ဂုဏ္ပါဝါေတြ မရွိေပမယ့္ အဆင့္ျမင့္ေနတဲ့သူပါပဲ။ ဂုဏ္အဆင့္အတန္းေတြထဲမွာ သီလဂုဏ္၊ ပညာဂုဏ္ေတြဟာ အဆင့္အျမင့္ဆုံး အဆင့္အတန္းေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဘာမွအၾကာႀကီး မဟုတ္တဲ့ ေလာကႀကီးမွာ တဒဂၤ အရွိတရားေတြအေပၚမွာ မာနဝင္ၿပီး အဆင့္အတန္း ခဲြျခားဖုိ႔ထက္ အက်င့္သိကၡာနဲ႔ အသိပညာ ေကာင္းေအာင္သာ ႀကိဳးစားၿပီး ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အဆင့္ျမင့္ေအာင္ ေနထုိင္ျခင္းကသာ အေကာင္းဆုံးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ေမတၱာျဖင့္
မနာပဒါယီ အရွင္ဝိစိတၱ (ဒုိက္ဦး)
